Zbigniew Kamiński, urodzony 1 maja 1922 roku w Pińczowie, był postacią o znaczącym wpływie w historii Polski. Jego życie zakończyło się 29 sierpnia 1998 roku w Warszawie, gdzie zmarł. W trakcie swojej kariery wojskowej pełnił funkcję generała brygady w ludowym Wojsku Polskim, co podkreśla jego istotną rolę w dziejach polskiego wojska.
Życiorys
Do 1935 roku Zbigniew Kamiński ukończył siedem klas szkoły powszechnej w Sandomierzu. W trudnym okresie okupacji był zatrudniony jako robotnik i magazynier. W styczniu 1945 roku, po krótkotrwałym okresie w Milicji Obywatelskiej, objął stanowisko kierownika sklepu spożywczego. Również w maju 1945 roku wstąpił do Wojska Polskiego w Kutnie, gdzie rozpoczął swoją wojskową karierę.
W czasie swoich służb wojskowych oferował skuteczny wkład w walki z podziemiem niepodległościowym, uczestnicząc w działaniach w rejonach Hrubieszowa, Tomaszowa Lubelskiego, Zamościa i Chełma. Od maja 1946 roku pracował w wydziale personalnym Ministerstwa Obrony Narodowej (MON) w Warszawie, gdzie pełnił obowiązki chorążego, a od lipca tego samego roku był podporucznikiem. W latach 1947-1948 ukończył wyższy kurs kwatermistrzowski, co pozwoliło mu na awans do stopnia porucznika.
Od czerwca 1950 roku Kamiński zajął się pracą w Departamencie Mundurowo-Taborowym jako kierownik sekcji wyszkolenia w stopniu kapitana. Od grudnia 1953 roku pełnił służbę w Sztabie Głównego Zarządu Tyłów WP, a w latach 1955-1957 studiował w Akademii Sztabu Generalnego (ASG) w Warszawie. Po ukończeniu studiów został zastępcą kwatermistrza 2. Ciężkiej Brygady Saperów w Kazuniu.
Rok 1958 przyniósł mu ukończenie liceum ogólnokształcącego w Warszawie oraz zdanie matury. Jednocześnie, od 9 stycznia 1959 roku, pełnił rolę kwatermistrza 1 Praskiego Pułku Zmechanizowanego. W grudniu 1966 roku objął stanowisko szefa wydziału w Kwatermistrzostwie Warszawskiego Okręgu Wojskowego, osiągając stopień podpułkownika, a od jesieni 1967 roku został pułkownikiem. W dniu 27 listopada 1969 roku został mianowany szefem sztabu Kwatermistrzostwa Warszawskiego OW. W styczniu 1973 roku przygotował się do roli kwatermistrza i zastępcy dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu.
W jesieni 1975 roku Kamiński otrzymał awans na generała brygady, a nominację wręczył mu w Belwederze I sekretarz Komitetu Centralnego PZPR, Edward Gierek, w obecności przewodniczącego Rady Państwa PRL, prof. Henryka Jabłońskiego. Od lata 1978 do 1987 roku sprawował kierownictwo Katedry Taktyki Tyłów Wydziału Wojsk Lądowych ASG WP w Warszawie.
W czasie stanu wojennego w Polsce, który miał miejsce w latach 1981-1983, pełnił funkcję pełnomocnika Komitetu Obrony Kraju, działając jako komisarz wojskowy w Ministerstwie Rolnictwa. We wrześniu 1987 roku zakończył swoją służbę wojskową i przeszedł na emeryturę. Po zakończeniu kariery wojskowej, Zbigniew Kamiński został pochowany na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach w Warszawie (kwatera B17-4-29).
Odznaczenia i wyróżnienia
Generał Zbigniew Kamiński, wyróżniający się postać w strukturach Polski, posiada liczne odznaczenia oraz wyróżnienia, które potwierdzają jego zasługi i osiągnięcia w służbie dla kraju. Poniżej przedstawiamy listę jego nagród:
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1978),
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1970),
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1963),
- Srebrny Krzyż Zasługi (1946),
- Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1970),
- Medal 10-lecia Polski Ludowej,
- Medal 30-lecia Polski Ludowej,
- Medal 40-lecia Polski Ludowej,
- Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968),
- Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny,
- Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny,
- Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1973),
- Srebrny Medal Za zasługi dla obronności kraju,
- Brązowy Medal Za zasługi dla obronności kraju,
- Medal Komisji Edukacji Narodowej (1984),
- Tytuł „Zasłużony Nauczyciel PRL” (1984).
Przypisy
- Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 27.11.2019 r.]
- Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. II: I-M, Toruń 2010 r., s. 153
Oceń: Zbigniew Kamiński (generał)