Wiesław Wacław Wodecki, urodzony 9 października 1927 roku w Pińczowie, to wyjątkowa postać w polskim świecie literackim. Jego działalność obejmowała szereg dziedzin, w tym pisarstwo, dziennikarstwo oraz sztukę filmową. Wodecki zmarł 31 grudnia 2010 roku w Ligocie Pięknej.
W trakcie swojej kariery korzystał z licznych pseudonimów, które obejmowały W.Kos, Rafał Jeż, Paweł Ponar oraz wuwu. Te różnorodne identyfikacje pozwalały mu na eksplorację różnych stylów i tematów, co przyczyniło się do jego różnorodnych osiągnięć twórczych.
Życiorys
W czasie II wojny światowej, pomiędzy 1944 a 1945 rokiem, Wiesław Wodecki był młodocianym żołnierzem Armii Krajowej. W 1945 roku osiedlił się we Wrocławiu, gdzie po zakończeniu działań wojennych pełnił rolę strażnika Kompanii Akademickiej, która chroniła Akademię Medyczną przed szabrownikami. Choć początkowo studiował polonistykę, to szybko zmienił kierunek na historię, później na ekonomię, aby ostatecznie w 1950 roku zdobyć dyplom z zakresu prawa.
Już od 1945 do 1948 roku zaczynał swoją karierę pisarską, współpracując z różnymi gazetami. W latach 1948–1951 był aktywnym członkiem Związku Zawodowego Dziennikarzy RP, a przez następne czterdzieści lat przynależał do Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. W 1948 roku rozpoczął pracę w gazecie „Gazeta Robotnicza” w Wrocławiu, gdzie już w 1957 roku stał się autorem nowego Magazynu Tygodniowego. W wyniku gomułkowskiej odwilży po 1956 roku, Wodecki objął stanowisko redaktora naczelnego, ale w 1960 został z niego usunięty.
Po krótkim czasie pisał dla „Głosu Szczecińskiego”, a między 1961 a 1968 rokiem pracował jako licencjonowany pilot wycieczek zagranicznych. W 1969 roku rozpoczął działalność w wrocławskim ośrodku Telewizji Polskiej, gdzie w 1970 roku został mianowany zastępcą redaktora naczelnego. Należy również wspomnieć o jego dziele „Rzecz o zagładzie miasta” z 1970 roku, które zdobyło „Złoty Ekran”. Wodecki realizował także spektakle teatralne, takie jak „Śniadanie Grońskiego” (1977), „Pierwszy dzień wolności” Leona Kruczkowskiego (1979) oraz „Zapomnieć o Herostratesie” (1980). Jego najważniejsze dzieła reżyserskie to tryptyk z Aleksandrem Suchowo-Kobylinem, w skład którego wchodzą: „Małżeństwo Kreczyńskiego” (1976), „Sprawa” (1977) oraz „Śmierć Tarełkina” (1981).
Po wojnie, w latach 1946–1948, Wodecki był aktywnym członkiem Związku Niezależnych Młodych Socjalistów (ZNMS) i Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS). Od 1948 roku powiązał się z Polską Zjednoczoną Partią Robotniczą (PZPR) i pozostawał w niej przez następne trzydzieści trzy lata. Jego zaangażowanie polityczne po Sierpniu ’80 doprowadziło do internowania po 13 grudnia 1981 roku. Po zwolnieniu przeszedł na emeryturę i zmienił styl życia, osiedlając się w Ligocie Pięknej, gdzie zajął się ogrodnictwem i pszczelarstwem.
W 1992 roku postanowił nawiązać ponowną współpracę z prasą. Od 1993 roku regularnie pisał felietony pt. „Racje i aberracje” do „Gazety Wrocławskiej”. W 2005 roku odszedł stamtąd, lecz dalej publikował swoje felietony w lokalnej „Nowej Gazecie Trzebnickiej”, przekształconej później w „Na przyzbie przyszpitalnej” ze względu na problemy zdrowotne. Ostatnie jego prace, oznaczone jako „Opowieści ludzi przedwczorajszych”, ukazały się po jego śmierci, z ostatnim felietonem wydrukowanym 3 stycznia 2011 roku.
Felietony Wodeckiego ukazały się także w formie książkowej, z tytułami takimi jak „3 po 3 razy 60” (1996) oraz „W Pińczowie dnieje” (2006). Wydał również wspomnienia w publikacji „Herbata na żyletce” (2008) i „Listy do Ity” (2009), które opublikowano po jego żonie. W latach 80. XX wieku brał udział w drugim obiegu, publikując m.in. „Listy do Leona” (Przedświt, Warszawa 1984) oraz „Moskwa – Plac Czerwony 28 maja, godz. 19.30” (Oficyna Niepokornych, Wrocław 1987).
Rodzina
Wiesław Wodecki był związany z rodziną, która odegrała ważną rolę w jego życiu. Jego żona, Teresa, z domu Worono, posiadała tytuł akademicki w zakresie filologii, co świadczy o jej wysokim wykształceniu.
Para miała dwoje dzieci. Córka, Ewa Beata, była architektem oraz scenografem teatralnym, a syn, Witold, pracował jako lekarz weterynarii.
Niestety, Witold zmarł w 1981 roku, co stanowiło znaczący cios dla rodziny.
Przypisy
- Za tę inscenizację otrzymał swój kolejny, trzeci już „Złoty Ekran”, a także złotą statuetkę Aleksandra Fredry przyznawaną przez Towarzystwo Miłośników Teatru za najlepszy wrocławski spektakl teatralny.
- Wcześniej nagrodę tę otrzymał wspólnie z Juliuszem Burskim za cykl telewizyjny Wieczory z Konradem.
- W 1980 Rzecz o zagładzie miasta ukazała się – nakładem KAW – w formie książkowej.
Oceń: Wiesław Wodecki